Τα ζα του Στράτη Μυριβήλη
(Ένα διαφορετικό τέλος από τον Θοδωρή Σταθόπουλο)
Ένας ημιονηγός, μόλις άρχισε ο βομβαρδισμός, βάλθηκε να τρέχει σαστισμένος. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να σώσει ένα γαϊδουράκι που βρισκόταν δίπλα του και να προσπαθήσει να διαφύγει από την περιοχή στην οποία λάμβανε χώρα ο πόλεμος όσο πιο γρήγορα ήταν δυνατόν.
Μόλις κατάφεραν και οι δύο να διασωθούν, ο άντρας αυτός ευχαρίστησε τον Θεό για τη σωτηρία τους και γύρισε πίσω, κοιτώντας τρομαγμένος την έκβαση του πολέμου. «Γιατί, Θεέ μου, να χάνονται τόσες ψυχές άδικα; Αυτά τα αθώα ζώα δεν έφταιξαν σε τίποτα», είπε απορημένος και προσευχήθηκε φωναχτά να αναστηθούν τα νεκρά γαϊδουράκια που πλεύρισαν βαθιά στη γη.
Η εικόνα που αντίκριζε ήταν γεμάτη θλιβερά και σκοτεινά συναισθήματα. Ο ουρανός ήταν κατάμαυρος σαν το χρώμα του πένθους, ενώ τα ζώα γεμάτα με αίμα που έτρεχε σαν ποτάμι στο έδαφος. Δεν μπορούσε άλλο να βλέπει αυτό το συνταρακτικό θέαμα και έβαλε τέλος στη ζωή του, γεμάτος αποστροφή για τον πόλεμο και για εκείνους που πυροδότησαν τη φρίκη του.
