Αγαπητοί γονείς,
Σας ευχαριστώ για όλα όσα μου έχετε προσφέρει, όχι μόνο για την υλική υποστήριξη που μου παρέχετε, αλλά για τη φροντίδα και τις συμβουλές σας. Θέλετε το καλύτερο για μένα – και το καταλαβαίνω – στην πραγματικότητα όμως δε συμβαίνει αυτό. Σήμερα, λοιπόν, πήρα την απόφαση να σας πω όλα τα παράπονα που έχω.
Το πρώτο που θέλω να σας επισημάνω είναι ο υπερβολικός έλεγχος που ασκείτε στη ζωή μου. Υπάρχουν, βέβαια, και χειρότερες περιπτώσεις, που το παιδί ζει την καθημερινότητά του σαν ένα άψυχο ρομπότ. Είμαι τυχερή που δεν έχω μεγαλώσει σε τέτοιο περιβάλλον, αλλά ως άνθρωπος δεν μπορεί παρά να λαχταρώ όλο και περισσότερη ελευθερία. Δε θέλω να είμαι στο σπίτι, να κάθομαι μπροστά από σωρούς βιβλίων, ενώ βλέπω τις φωτογραφίες των φίλων μου γεμάτους χαρά να βγαίνουν έξω με τις παρέες τους. Δε θέλω να πάρετε όλες τις αποφάσεις εσείς για μένα και γω να είμαι υποχρεωμένη να τις ακολουθήσω. «Για σένα το κάνουμε», λέτε πάντα, παρόλο που δε με έχετε ρωτήσει ποτέ τι θέλω εγώ.
Αφαιρέσατε όλα τα εμπόδια από τη ζωή μου και ελπίσατε πως θα μεγαλώσω χωρίς κινδύνους και ταλαιπωρία. Έχετε, όμως, ξεχάσει κάτι: τα προβλήματα που συναντάμε στη ζωή μας είναι ακριβώς αυτά που μας βοηθούν, για να αναπτυχθούμε ως άτομα, για να αποκομίσουμε καινούργιες εμπειρίες και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Ακόμα, θα ήθελα να σας πω πως δεν καταβάλλετε αρκετή προσπάθεια για να με καταλάβετε. Μπορείτε, αλλά δε θέλετε. Αντί να συζητήσετε μαζί μου, επιμένετε να αλλάξω εγώ χωρίς να λύσουμε το πρόβλημά μου. Αυτό δε μου αρέσει και δε με βοηθάει σε τίποτα. Πάντα μου λέτε ότι είμαι ακόμα παιδί και πως δεν καταλαβαίνω πώς λειτουργεί ο κόσμος. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά ως ενήλικες, πρέπει επίσης να παραδεχτείτε ότι μπορεί να κάνετε κι εσείς λάθη, όπως όλοι οι άνθρωποι.
Σας ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε με προσοχή το γράμμα μου!
Με αγάπη
Σίντι
