Ο πατέρας μου (από τον μαθητή Παρέν Καρενιάν)

 Όταν ήμουν παιδί, δεν μου άρεσαν καθόλου τα παραμύθια, αλλά παρόλα αυτά όλοι γύρω μου μιλούσαν για φανταστικούς ήρωες. Ο μπαμπάς μου ήταν ο μόνος που μου μιλούσε για τα πράγματα ως έχουν. Μου έλεγε την αλήθεια και δεν χρησιμοποιούσε μεταφορική γλώσσα σε εμένα. Μου έλεγε πάντα για την κακία που υπάρχει στον κόσμο και με είχε ενημερώσει ακόμα και για τον θάνατο. Δεν ωραιοποιούσε τις καταστάσεις ούτε μου έκρυβε λόγια. Τώρα αισθάνομαι πιο δυνατός, διότι ο πατέρας μου με προετοίμαζε από μικρό για τη ζωή έξω στον κόσμο.

Αν είχε κάποιος μια ακόμη ευκαιρία για μια δεύτερη ζωή θα την έπαιρνε;

Αναστασία Καραθανάση

Α.Κ.

  Σε αυτό το κόμικ αυτό είναι εφικτό. Αφότου δύο κολλητές έχασαν τις ζωές τους σε ένα ατύχημα έχουν την ευκαιρία να επιστρέψουν πίσω με την προϋπόθεση να δουλέψουν στο τσίρκο της πόλης τους. Κατά την διάρκεια που δουλεύουν εκεί, ερωτεύονται, γνωρίζουν νέους ανθρώπους αλλά δεν ξέρουν τα πραγματικά μυστικά του Τσίρκου. Μέχρι που στην ιστορία εμφανίζονται οι χαρακτήρες Rainah και Sahed οι οποίοι είναι μισοί άνθρωποι και μισοί Ah'kon όπως αποκαλούνται, οι οποίοι καταδιώκονται από την κυβέρνηση διότι έχουν ένα σημάδι στο μέτωπό τους που μπορούν να βλέπουν μέρη που ούτε ο συγγραφέας με την μεγαλύτερη φαντασία δεν θα μπορούσε να τα σκεφτεί. Ο Sahed βοηθάει την Julia να βγει από αυτό το χάος αλλά πρέπει να κάνουν κάποιες ενέργειες που θα έχουν επικίνδυνες επιπτώσεις. Μέσα από αυτήν την ιστορία μαθαίνουμε ιστορίες ανθρώπων που μπήκαν στο τσίρκο γιατί δεν τους επιτρέπονταν να ήταν μαζί, ή για να είναι μαζί με ένα αγαπημένο πρόσωπο, ή για να σώσει κάποιον φίλο. Όλες οι ιστορίες έχουν αγγίξει τις καρδιές των αναγνωστών παγκοσμίως .

Στον πατέρα μου (από τη μαθήτρια Γαβριέλλα Πλυτά)

 Μου έλεγες για δράκους που έκαιγαν χωριά,

για ήρωες με σπαθιά και βασίλισσες κρυφές.

Μα εγώ δεν πίστευα ποτέ στα παραμύθια.

Έβλεπα τη φωτιά στα μάτια σου

και τους κακούς τους ήξερα.

Μου μάθαινες να λέω "θα περάσει",

να κάνω υπομονή.

Τώρα, πατέρα, σου μιλώ εγώ.

Δεν θέλω ψεύτικες ιστορίες,

θέλω να μου λες για όσα πονάνε,

για τον φόβο που εσύ έχεις

και δεν μου δείχνεις.

 

Ξέρω ήδη τα σκοτάδια,

τα βλέπω στους δρόμους, στα μάτια των ανθρώπων.

Μάθε με να τα αντέχω,

όχι να τα κρύβω.

Μάθε με να λέω τον φόβο φόβο,

τη σιωπή σιωπή 

και τη ζωή ζωή.

Πατέρα, μη φοβάσαι (από τη μαθήτρια Σοφία Νικίδη)

 Έλεγες πάντα πως τα παιδιά 

δεν αντέχουν την αλήθεια.

Πρέπει να μαθαίνουν

με χρώματα,

με παραμύθια,

με ήλιους που δεν βασιλεύουν ποτέ.

Μα εγώ, πατέρα,

έμαθα αλλιώς.

Έμαθα πως το σκοτάδι

έρχεται χωρίς προειδοποίηση

και πως οι λύκοι δεν κρύβονται στα δάση

αλλά στις πόλεις, στα πρόσωπα.

Μη με φοβάσαι,

εγώ θέλω να ξέρω.

Πες μου για τον φόβο σου,

για τα λάθη σου,

για τις νύχτες που δεν κοιμήθηκες.

Δεν θέλω μάσκες και ψεύτικες ελπίδες,

θέλω να ξέρω την αλήθεια.

Μη μου κρύβεις άλλο τον  κόσμο,

είμαι εδώ.

Κι αν τραγουδάς τους νεκρούς μας,

θα τραγουδώ μαζί σου.

Έφτασε η ώρα (από τον μαθητή Θάνο Δράκο)

 Μεγάλοι είναι αυτοί, δεν λένε την αλήθεια,

μα εγώ μικρό παιδί ακούω παραμύθια.

Μύθους γεμάτους ξωτικά, νεράιδες και Κενταύρους,

μονάχα αυτά τα θαυμαστά μας πείθουν πως υπάρχουν.

 

Μα τώρα πια κουράστηκα να ακούω τα ψέματά σας,

το πέπλο αφαιρέστε μου να δω κατάματά σας.

Μην κρύβετε τον κόσμο μας σε λόγια στολισμένα,

γιατί έφτασε η ώρα πια να υποδεχτείτε εμένα.

 

Δεν πιστεύω πια στις ιστορίες (από τη μαθήτρια Αγγελίνα Βλάχου)

 Μου μιλούσες για κόσμους μακρινούς,

για δράκους που νικήθηκαν

και βασίλεια που άντεξαν στον χρόνο.

Μα εγώ δεν πίστεψα ποτέ στις ιστορίες.

Εγώ έβλεπα τις ρωγμές

στις λέξεις σου,

στα χέρια σου που έτρεμαν

όταν έλεγες "όλα καλά".

Δεν θέλω πια όνειρα από χάρτινα κάστρα.

Θέλω να μου δείξεις τον κόσμο 

όπως είναι.

Σκληρός, απρόβλεπτος,

γεμάτος ανθρώπους που φεύγουν 

και σημάδια που μένουν.

Μη φοβάσαι,

δεν είμαι πια παιδί.

Μπορώ να αντέξω την αλήθεια.

Αρκεί να την πεις.

Στον πατέρα μου (από τη μαθήτρια Κατερίνα Τσινοπούλου)

 Πατέρα, μη διστάζεις, μη φοβάσαι. Το ξέρω πως θέλεις να με προστατέψεις από δυσάρεστα συναισθήματα, όμως δεν είναι δικά σου για να τα ελέγχεις. Τα ψέματα δεν βοηθούν την κατάσταση. Δεν λύνουν το πρόβλημα. Γι΄αυτό μην υποτιμάς την νοημοσύνη μου. Μερικές φορές η αλήθεια, όπως και το φως, σε τυφλώνει. Αλλά ποτέ δεν σε καίει. Είναι σαν ένας πυρσός μέσα σε μια ομίχλη. Λάμπει αλλά δεν σε διαλύει. Έτσι και γω δεν θα διαλυθώ, δεν θα καταρρεύσω, στο υπόσχομαι. Αντίθετα, θα λάμψω μέσα από αυτό. Τα λόγια της αλήθειας είναι ο πιο ασφαλής δρόμος. Τα λόγια της είναι απλά. Η αξία της μεγάλη. Διάλεξε πάντα την αλήθεια, μπαμπά!

Στους μεγάλους (από τον μαθητή Φίλιππο Χαρίτο)

 Ποτέ δεν μου είπατε τις αλήθειες που 

ζητούσα,

μονάχα δράκους φτιάχνατε και ήρωες

στα σύννεφα κρυμμένους.

Μιλούσατε για κόσμους μακρινούς 

κι αστέρια μαγεμένα,

και εγώ κοιτούσα γύρω μου τους φόβους μου

γυμνούς.

Τώρα που μεγάλωσα, βλέπω πίσω

από τη σκιά.

Οι ιστορίες σας φτιαγμένες να κρύβουν 

το σκοτάδι.

Κι όμως το ψέμα σας με δίδαξε

κάτι:

να φοβάμαι πιο πολύ αυτό που δεν φαίνεται.

"Marionetta" απο Αναστασία Καραθανάση [β2΄ γυμνασίου]

 Η Ζωγραφιά είναι από το κόμικ "Marionetta" από μια βραβευμένη Ιταλίδα εικονογράφο. Το κόμικ έχει να κάνει με ένα τσίρκο όπου τα μέλη της έχουν υπογράψει ένα συμβόλαιο που τους κάνει αθάνατους αλλά πρέπει να δουλεψουν στο τσίρκο για το υπόλοιπο της ζωής τους. Μέχρι που οι 2 πρωταγωνιστές, Julia και Kamille υπογράφουν το συμβόλαιο, η Kamille για να ξεφύγει από την τυραννία της πόλης της και η Julia για να σώσει την κολλητή της, αλλα η ιστορια παιρνει εναν διαφορετικο δρομο οταν το συμβολαιο της Julia λεει οτι για να σωσει την Kamille, πρεπει να σκοτωσει τον δημιουργο του τσίρκο μεσα σε εναν χρονο. Εγώ εδώ και κάποιους μήνες διαβάζω αυτό το κόμικ και μου έδωσε έμπνευση να σχεδιάσω τους χαρακτήρες και να τα μοιραστώ με τον κόσμο. Όχι μόνο για να δείξω τις καλλιτεχνικες μου ικανότητες αλλά και να δείξω ότι συνεχίζει να υπάρχει κόσμος που εκτιμά την τέχνη τον κόμικ και ότι συνεχίζουν να υπάρχουν εικονογραφοι, ζωγράφοι και θαυμαστές των κόμικ.

https://m.webtoons.com/en/fantasy/marionetta/list?title_no=4425

https://www.youtube.com/shorts/Hmyu2L7aI6c 

Τα σχολικά χρόνια (από τη μαθήτρια Ρουμπίνη Καμηλιώτη)

 Διανύεις τα σχολικά χρόνια της ζωής σου, στα οποία μπαίνουν οι βάσεις για το μέλλον. Ο χρόνος περνά γρήγορα και πρέπει να τον χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου. Για την ηλικία μας αυτό σημαίνει να συγκεντρώνουμε όσες περισσότερες γνώσεις μπορούμε, ώστε να έχουμε τα εφόδια που θα μας χρειαστούν, όταν σε λίγα χρόνια θα ενταχθούμε στην κοινωνία. Δεν πρέπει να είμαστε φυγόπονοι. Αν αδιαφορούμε, τελικά βλάπτουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Όταν αποφεύγεις τον κόπο και δεν μελετάς, δεν θα νιώθεις ποτέ άνετα. Θα ντροπιάζεσαι συνεχώς και θα αισθάνεσαι ταπεινωμένος σε σύγκριση με τους επιμελείς μαθητές. Θα εισπράττεις τη λύπηση και την απογοήτευση των καθηγητών σου, με αποτέλεσμα να νιώθεις αποτυχημένος. Δεν χρειάζεται να κυνηγάς τους βαθμούς ή να αγχώνεσαι. Το βασικό είναι να προσπαθήσεις, για να ωφεληθείς εσύ ο ίδιος. Να έχεις κίνητρα, να βάλεις στόχους, να δυναμώσεις τη θέλησή σου και να καλλιεργήσεις το πνεύμα σου. Μην αφήνεις ούτε τις αδυναμίες ούτε τις κακές επιρροές να σε καταστρέφουν και να σε αποδιοργανώνουν. Αντίθετα, εμπιστέψου τον εαυτό σου και βοήθησέ τον να προοδεύσει. Στη ζωή χρειάζεται αισιοδοξία και ακατάπαυστη προσπάθεια για να πας μπροστά. Η χαρά, όμως, που θα αισθανθείς θα σε κάνει να ξεχάσεις κάθε δυσκολία. Όταν θα βλέπεις ότι οι προσπάθειές σου φέρνουν αποτελέσματα, δεν θα συγκρίνεται με τίποτα.